Weet niet zeker of ik dit nu in het Nederlands of in het Engels moet schrijven. Why? Read on.

Sinds enige tijd heb ik veel contact met een Engels meisje. In een korte tijd redelijk bevriend geraakt, voor zover dat kan natuurlijk via MSN. Nu kreeg ik afgelopen woensdag morgen eeen mailtje van haar, althans, haar adres. Het bleek van haar beste vriend afkomstig te zijn, die haar vrienden uit dr MSN gescharreld had om hun te vertellen dat Lizz een poging gedaan had zichzelf van haar leven te beroven. De zelfmoordpoging was zwaar maar niet succesvol. Lizz lag in het ziekenhuis in redelijk kritieke toestand.

Dat heeft me behoorlijk aangegrepen. De avond ervoor ben ik niet al te aardig voor dr geweest, althans, zo heeft zij het opgevat. Ze voelde zich (volstrekt zinloos) gekwetst. Dus, de gedachte of ik misschien (een van de) laatste druppels was schiet dan wel door je heen. ‘s Avonds kreeg ik van die beste vriend van haar te horen dat zij overleden was. Althans, reanimatie was niet gelukt. Dus hij ging direct naar het ziekenhuis… 10 minuten later komt ie weer online, ze hebben dr weten te reanimeren. Nouja, ik had bijna zelf een hart stilstand… ‘s Nachts is ze nog een keer weg geweest. De dag erna, donderdag, mocht ze geen enkel bezoek hebben… en het ziekenhuis wilde niet zeggen waarom. Zenuwen alom. Maargoed. Het ging goed dus, ze is alweer thuis.

Waarom dit mij zo enorm aangrijpt? Terwijl ik haar nog maar net ken en ze ver weg zit? Nou, ervaring. In het verleden iets teveel met dit soort dingen in aanraking geweest. Lizz had een overdosis medicijnen genomen en dr armen en benen kapot gesneden. Zelfmoord heb ik dan wel nog niet van dichtbij meegemaakt, enkel eens iemand van het spoor moeten wegplukken… maar automutilatie heb ik meerdere malen van veel te dichtbij gezien. Iemand met een scheermesje of stuk spiegel betrappen is geen pretje. Ik ga geen namen noemen, gaat ook niemand iets aan. Oh, iemand van het spoor vandaan plukken is overigens ook geen pretje hoor. Weten dat je 5 minuten later misschien alleen maar had kunnen toekijken… Geloof me, dat gevoel wil je na 1x nooit meer voelen.

Maargoed, niet alleen maar ellende.

Vandeweek mijn eerste salaris gehad van Unet. Heerlijk, eens niet elke dag op de centen letten. Liep door de stad, keek bij MyCom, zag een leuk schermpje staan voor een spotprijs. Showmodel, uit de doos, paste ook niet meer in de dood… en 1 rode hot subpixel. Dikke korting, laatste exemplaar. Had toevallig reviews gelezen, zou een prima scherm zijn. Mijn 19″ Iiyama bakbeest is nu dus vervangen voor een 20.1″ LG L204WT scherm!

Enige nadeel is dat mijn videokaart nu echt op het randje zit. Dus die moet ook vervangen worden binnenkort. Maar daar ga ik toch ook mooi de beste prijs/kwaliteit verhouding uit halen 😉 Zal een XFX GeForce 7600GS worden. Maar mooi dat ik daar geen 180 euro of meer voor neer ga tellen 😉

Dan nu het hoofdstuk Jantien. Ik snap weinig meer van haar. En eigenlijk kan het me ook weinig meer boeien, begin het gedoe wel heel vervelend te vinden. Alleen maar tegenstrijdigheden, beloftes die niet nagekomen worden, wel wat horen als er iets afgesproken moet worden, maar als de afspraak dan komt, gebeurt er niks. Degene die niet zoud komen, komt wel, degene die wel zou komen, komt niet (tot 2x toe). En hoor je iets? Nee, niks. Wel tegenstrijdige smsjes en mailtjes, maar ondertussen wel negatieve zooi ergens anders lezen. Nee, ik snap er weinig meer van. Maarja, ze komt donderdagavond hierheen. Ze wil perse praten, en het kan niet via mail. Nouja, prima, als het daarmee eindelijk voorbij kan zijn, graag. Want ik heb het gehad met dit gezeik, ik wil verder met mijn leven, op de een of andere manier. En ik wil me friggin digicam terug!